174_

می دانی!

آدم وقتی اعتقادش به دعا را از دست بدهد،در واقع خعلی چیزها را از دست داده...بعد کم کم امید به زندگی اش را هم از دست میدهد.هرچه قدر موفقیت به دست بیاورد . یا اگر ببازد گاهی...باز پوچی ِِ در درونش حس میکند.

من هم دعاهای هرچند گاهیم رنگ و بوی دعا ندارد.برای همین منشاء ای برای قوت قلب گرفتن در وجودم احساس نمیکنم و به همین دلیل امیدی که قبلن ها داشتم را الان ندارم.

اعتقاد داشتن به یک چیزی که آدم را امیدوار کند خعلی خوب است.هر چیزی که باشد مهم نیست.مهم آن امیدواری که آدم را برای زنده بودن و زندگی کردن سر پا نگه میدارد هست.

باید دوباره اعتقاد به دعا  کردن را در وجودم محکم کنم...