248_

زمانِ بچگی ام، وقتی خیلی از دستش حرصم میگرفت، دست به دعا برمی داشتم. دعا میکردم که بمیرد!

با همان خیالِ بچه گانه ام فکرمیکردم خدا آنقدر منو دوست دارد که او را فقط بخاطر من،از روی کره زمین محو میکند!

با کمال سادگی ام،از خدا زمان مردنش را هم میخواستم،میگفتم خدایا تا فردا بمیرد! و وقتی می دیدم که مریض شده است ، فکرمیکردم که خدا دارد دعای من را مستجاب میکند! (او همیشه مریض بود!)

اما حالا که چشمم به روی واقعیت ها باز شده،حالا که حتی به خیلی چیزها دارم شک میکنم،حالا که میدانم خدا برای من اندازه همان مورچه کوچولوی زیر فرشمان!هم تره خرد نمیکند! حالا که میدانم خدا بخاطرمن یک موجود دیگر را از روی زمین محو نمیکند!

وقتی زیادی حرصم را در می آورد،در ذهنم نقشه قتلش را میکشم!

دلم میخواهد به فجیع ترین حالت ممکن بکشمش!

خدایا! از خودت ناامیدم نکن!

میدانی که ناامیدی از تو روانی ام میکند!