477_روز اول سالِ نود و هفت

نمیدونم اینجا رو چند نفر بطور ثابت میخونن.انتظاری هم ندارم.تا جایی که توانستم سعی کردم از کسی نخوام بیاد و اینجا رو بخونه.

سال نود و هفت شد.حس خاصی به سال جدید ندارم.به اینکه سالی که نیکوست از بهارش پیداست هم اعتقاد ندارم.

سال گذشته ادم بی اعتقادی شدم،به هر چیزی که تو تمام عمرم اعتقاد داشتم...

این را بد نمیدانم.گاهی اعتقادها خفه گننده اند.ریسمانیند که دور گردنت بسته اند تا خفه ات کنند.

سال گذشته خیلی چیزا فهمیدم.از خیلی ادمها فاصله گرفتم.تنهاتر شدم.خودم را مدیون کسی ندانستم.

سال گذشته تا حدی توانستم خودم باشم.اعتقادات خودم را داشته باشم.ناباوری های خودم را.

سال گذشته اشتباهاتی هم کردم که الان ارزو میکنم کاش نکرده بودم.بهرحال اشتباه هم تجربه ای میشود...

و امسال!

همین الان احساس میکنم با هیچکس نمیتوانم عمیقا دوست باشم.چیزی از هرکسی هست که آزارم میدهد.این را به پای عیوب آنها نمیذارم بلکه مشکل از خودمه و قبول دارم.

هیچ چیز ارضایم نمیکند!همه چیز خالی ان.از هیچ کتابی لذت نمیبرم.از هیچ فیلمی...از هیچ جایی ...با هیچکسی...

شاید عمیق نیستم.شاید همه چیزم در حالت تندی از گذره که بگذرد.

بهرحال  امیدوارم پایان امسال حالِ دلم خوب باشد.حال روانم.

گاهی در کاخ سفید هم که زندگی کنی حالت را خوب نمیکند.حالِ دل و روان باید خوب باشد.

برای همه سالی  سرشاراز حال خوب را آرزو میکنم و میطلبم.