435_

دارم  ادا در میارم.

ادای آدمهایی که در زندگیشان مشکلی چندانی با مشکلاتشان ندارند.

دقیقا مشکلِ من همین نداشتنِ مشکل با مشکلاتم هست!

وقتی تظاهر میکنم که خوبه.همه چیز رو به راهه.من دختر شادیم.زندگی بر وفق مراده...حالم از خودم بهم میخورد.

آدم مضحکی میشوم که دور خودِ به اصطلاح شادم میچرخم.سعی میکنم مردم دار باشم.تلاش های بیهوده میکنم.مسوولیت پذیر میشوم...دنبال دوستی ها میروم.دوست پیدا میکنم...دوست میدارم...

اما بعد...بعد یکهو همه چیز رنگ واقعیت میگیرد.یادم می آید همه اش تظاهر است.

همه دوست داشتن ها.مردم داری ها.دوست داشتنا...

چیزی که واقعیت دارد کوه مشکلات است.چیزی که واقعی ست یک منِ مضحک متظاهرم.

اینجاست که از همه کس فاصله میگیرم.من میمانم و تنهایی و مشکلاتی که واقعی ان.واقعی واقعی.