480_

اولین باری که دیدمشُ خوب یادمه.من تازه وارد بودم و بیش از حد نابلد

ازش راهنمایی هایی خواستم و او تا حدی بهم کمک کرد.اما وسط راهنمایی هاش بهم گفت که چرا باید بهت کمک کنم؟

زنِ چابُک و فوق العاده کار بلدیه.تو کار خیاطی تند و تیزه و از لحاظ هوش اجتماعی هم ذکاوت بالایی داره و من اگه اگه و اگه اون حرفو نمیزد و در عوض کمکش منت نمیذاشت و دلیلی برای راهنمایی کردن به من نمیتراشید،میشد جزو زنهایی که من تحسینشون میکنم.

خانم بیکی مدیر اموزشگاه هم جزو زنهایی بود که من تا حدی میپرستیدمش و مدام تحسینش میکردم.از آن دسته زنهایی که گلیم خودشون رو از آب کشیدن و برای خودشون کسی شدن.

اما یه روز سر یه چیزی اومد و به من و هموطنام توهین کرد.

و ع ازون دسته دخترایی بود که بلد بود چطور خودشو بالا بکشه.زندگی خوبی برای خودش دست و پا کرده و میشه تحسینش کرد اما اونم با حرفی و کارایی از چشمم افتاد...

میخوام بگم که من کسانی  که چیزایی رو دارن که من ندارمُ دوست دارم! بجای حسادت تحسینشون میکنم و دوستشون میدارم!

اما متاسفانه زنهایی که من بخاطر مستقل بودنشون تحسینشون میکردم یه چیزی رو فراموش میکردن

اینکه حق ندارند چون به کسی نیاز نداشت بهش توهین کنن و رفتار انسانی باهاش نداشته باشند.

این زنها بعد مدتی از چشمم افتاد.موفقیتاشون هیچ شدن!

آدمها اگه از چار چوب انسانیت خارج شن به هیچ جا نمیرسن.حتی اگه ظاهرا خیلی موفق باشند.

چیزی که انسانُ تا آخر عمر بیمه میکنه و روزی که قراره از پا بیوفته از چیزی افسوس نخوره اخلاق انسان دوستانه شه!

خانم بیگی. ع. و خانم اولی که گفتم دیگه تحسینمو بر نمی انگیزن!

اونا شایسته تشویقن.اما شایسته ستایش نیستن دیگه!

اضافه ن:

امروز رفته بودم فنی و حرفه ایی.کارمنداش یه جوری رفتار میکردن انگار به زور وادارشون میکنن کارای مربوط به اتباع رو انجام بدن.

این همه تنگ نظری!

خداوندا! مددی!